Eigen recensie

Ik vond dit boek echt supermooi, maar vooral verrassend. In het begin ging alles zo goed. Alaska en Miles leken alsmaar dichter naar elkaar toe te groeien. Het boek begint in het begin met bv. 100 dagen ervoor, 50 dagen ervoor, 2 dagen ervoor,.. en ik dacht in het begin dat het aftelde naar het moment dat Alaska en Miles samen gingen zijn, maar toen ik las dat Alaska dood was en dat dit dus hetgene was waar naar afgeteld werd, was ik echt verbaasd. Dat had ik echt niet zien aankomen! Ik zat vooral echt in met Miles, want eindelijk hadden ze elkaar gezoend en dan gebeurd dit. Maar ik vind wel dat dit het verhaal juist zo mooi en ontroerend maakt. Het verbaast me niet dat John Green voor deze wending gekozen heeft, want ik heb al 2 keer een boek van hem gelezen en ze hebben nooit een happy end. Ik vind dat boeken niet altijd een happy end moeten hebben om prachtig te zijn! Meestal zijn deze soort boeken nog het mooist! Ik zou dit boek iedereen aanraden, want het is echt een topper!

Het labyrint

Voor ik hier op Culver Creek kwam, dacht ik heel lang dat ik uit het labyrint kon ontsnappen door te doen alsof het niet bestond, door me ergens in dat labyrint te verstoppen en te doen alsof ik niet verdwaald was maar thuis. Dat bezorgde me alleen maar een eenzaam leven met als enig gezelschap de laatste woorden van mensen die al dood waren. Daarom kwam ik hierheen zodat ik op zoek kon naar mijn Groot Misschien, naar echte vrienden en een leven dat wat meer voorstelde. Dat leek me aardig te lukken totdat ik en de Kolonel het verknalden en ze ons door de vingers glipte. Ze had betere vrienden verdiend, vrienden die haar niet de dood in joegen. Toen zij er al die jaren geleden een puinhoop van maakte, een kleine Alaska verlamd van angst, klapte ze in elkaar tot het raadsel van zichzelf. Dat had mij nu ook kunnen gebeuren, maar ik zag waar het bij haar toe leidde. Daarom blijf ik geloven in het Grote Misschien ook al heb ik haar verloren, want ooit zal ik haar vergeten. Want dat wat is samengekomen zal ook uiteenvallen. Dat is nu eenmaal zo. Ik zal haar vergeten, maar zij zal me dat vergeven. Eerst dacht ik dat ze gewoon dood was. Dat ze gewoon niets meer was. Dat ze een lichaam was dat werd opgegeten door insecten. Maar nu geloof ik dat ze niet alleen maar botten en vlees was. De rest van haar, haar geest en haar gedachten die moeten ook ergens naartoe. Dat deel moet volgens mij ergens zijn, want het is niet te vernietigen. Als ze een einde aan haar leven heeft gemaakt, wou ik dat ik haar hoop had kunnen geven. Dat ze haar moeder vergeten was, dat ze haar moeder en haar vrienden en zichzelf teleurstelde zijn allemaal afschuwelijke dingen, maar ze geven je geen reden om je in jezelf op te sluiten en jezelf te vernietigen. Die dingen kun je overleven, daar kun je mee leren leven net zoals ik nu ga doen. De laatste woorden van Thomas Edison waren: “Het is heel mooi daarginds.” Ik weet niet waar het is, maar ik hoop voor Alaska en voor ons allemaal dat het er mooi is.

Wat is er nu juist met Alaska gebeurd?

Ze gaan Alaska’s kamer leeghalen dus gingen de Kolonel en ik eens kijken wat we eventueel wilden hebben. Ik had het boek van De generaal in het Labyrint meegenomen en heb er iets in ontdekt. Alaska had bij de vraag ‘Hoe kom ik ooit uit dit labyrint?’ er zelf iets bijgeschreven. Haar antwoord op die vraag was: “Snel en zonder omwegen.” Wat moet dat nu voorstellen? Misschien heeft ze wel zelfmoord gepleegd? De Kolonel en ik wouden koste wat het kost weten wat er nu precies is gebeurd. Eerst waren we met een ooggetuige gaan praten. Een politieagent op wiens auto ze was gereden. Veel wijzer waren we hieruit niet geworden. Alaska heeft blijkbaar niet geremd en heeft ook niet geprobeerd om uit te wijken, maar er lagen wel witte tulpen in haar auto. Waren die voor Jake? Wou ze naar hem toe? Betekende ik wel iets voor haar? Het tweede wat de Kolonel en ik gedaan hebben was uittesten hoe dronken ze nu eigenlijk was. Mijn God ze was verschrikkelijk dronken. De Kolonel kon nog amper op zijn benen staan, maar hij zag wel nog en was vreselijk moe. Misschien was ze dan wel in slaap gevallen achter haar stuur? Als laatste hebben we naar Jake gebeld. Die wist ook niet wat er precies gebeurd was. Ze waren aan het praten en opeens werd ze hysterisch. Maar nadat we alles op een rijtje hadden gezet, schoot ons iets te binnen. 10 januari was de dag dat Alaska gestorven is, maar dat wisten we natuurlijk al. Wat ons te binnen schoot was dat haar moeder ook op 10 januari overleden was. Ze werd dus hysterisch omdat ze de sterfdag van haar moeder vergeten was en dus nog naar haar graf wou en dus haast had. Ze werd hysterisch omdat ze het bijna terug verknald had met haar moeder. Toen ze de auto zag, was het enige waar ze aan kon denken waarschijnlijk dat ze zo vlug mogelijk naar haar moeder toe moest en ze dacht waarschijnlijk dat ze er nog wel langs kon. Wat dus duidelijk niet het geval was.

De Alaska Young gedenkstunt

Om Alaska te herdenken zijn we van plan om de grootste Culver Creek stunt aller tijden uit te voeren. We gaan namelijk sprekersdag een beetje minder saai maken, wat zeg ik onvergetelijk! Het was eigenlijk Alaska’s idee ,maar nu doen wij het dus voor haar. Wij hebben er voor gezorgt ,met de samenwerking van andere klassen, dat er een zekere Wiliam Morse komt naar sprekersdag. Zogezegd een goede vriend van mijn vader en professor in de psychologie en de seksualiteit van adolescenten. Die Wiliam Morse bestaat natuurlijk niet. We hebben namelijk iemand anders te gast…

We hebben een stripper uitgenodigd voor onze stunt. En of hij zijn werk meer dan goed deed! Toen hij zijn uitleg aan het doen was riep Lara: ‘Wat ben jij sexy! Ik wou dat jij je kleren uittrok!” en dat deed hij dan ook. Er was luid applaus van de leerlingen, maar de Adelaar was woest. Veel leerlingen kwamen ons vragen of wij hier achter zaten en wij zeiden telkens nee. Ik zat er niet achter, net zo min als de Kolonel of Takumi of eender wie in die zaal. Het was voor honderd procent Alaska’s stunt geweest.

De dag erna

Als de Adelaar ons niet had gewekt hadden we ons waarschijnlijk overslapen. Hij zei dat we naar de sportzaal moesten komen. De Kolonel en ik dachten natuurlijk meteen dat we betrapt waren of dat hij het doorhad van de tussenrapporten. Het enige wat ik kon denken was: stuur me niet van school, ik heb haar nog maar net voor het eerst gezoend.  Nee er was iets veel erger gebeurd.


Alaska is overleden. Gisteren toen wij haar hielpen weg te komen heeft ze een ongeluk gehad. Het enige wat ik dacht was: het is allemaal mijn schuld, ik voel me niet goed, ik moet overgeven, het wordt niet vervolgd.


In het begin geloofde ik echt dat dit allemaal niet echt gebeurd was. Alaska leeft nog. Ze leeft. Dit is weer zo’n speciale Alaska stunt, maar langzaam aan drong het echt tot me door dat ze er niet meer is en dat ze er ook nooit meer zal zijn. Ik ken zoveel laatste woorden, maar de hare zal ik nooit weten en dat is allemaal mijn schuld.


Ze is dood. Ik ben iets belangrijks kwijt en ik kan niet zonder. Ik zal het voor de rest van mijn leven zonder moeten doen.
Het is zo oneerlijk! Verliefd zijn op iemand die misschien ook van jou had kunnen gaan houden, maar dat niet meer kan vanwege doodzijn. Het doet pijn en dat is geen eufemisme. Het doet echt pijn zoals een pak slaag.

De laatste dag

Alaska, de Kolonel en ik waren ons samen aan het bezatten in Alaska’s kamer. Totdat we Truth or Dare gingen spelen. Toen het mijn beurt was en ik Dare koos, zei Alaska dat ik haar moest zoenen en dat deed ik ook of het niks was. Daar lagen we dan onder het toeziend oog van de Kolonel. Ze bleef me maar zoenen en ik wou niet dat het ophield. Toen ze uiteindelijk toch ophield omdat ze moe was zei ze: “wordt vervolgd?” en toen viel ze in slaap op mijn borst. Ik hou van haar! Toen ging de telefoon. Alaska stond op en ging weg om de telefoon op te nemen. Ik heb er geen idee van hoelang ze weg was, maar de Kolonel en ik werden allebei wakker toen ze huilend de kamer terug in kwam lopen. “Ik moet weg!” riep ze huilend. Ze was natuurlijk veel te dronken, maar we zeiden niets. De Kolonel en ik leidden de Adelaar af zodat zij onopgemerkt de campus kon verlaten. We zeiden niet dat het kon wachten. We zeiden niet: we laten je niet alleen gaan. We deden gewoon niets.

De stunt

Vandaag is het de dag van wraak. Wraak om wat de doordewekers mij hadden aangedaan, wraak omdat ze in de Kolonels schoenen hadden geplast en wraak omdat ze Alaska’s kamer hadden laten onderlopen.

Ik en Takumi dienden als afleiders. Onze taak was om voetzoekers te laten ontploffen zodat de Adelaar achter ons aan kwam rennen en dat deed hij ook. Wij moesten hem zo ver mogelijk van zijn huis aan Culver Creek weg krijgen, waar de Kolonel en Alaska hun deel van het plan uitvoerden. Namelijk naar de ouders van een paar doordewekers tussenrapporten sturen. Zij gingen in het computernetwerk van de docenten inbreken en brieven naar de ouders sturen om te melden dat hun zonen een stel onvoldoendes hebben. Dan had je nog Lara die in de drie doordewekers die die stunt met ons hadden uitgehaald blauwe haarverf in hun conditioner had gestopt. Daarna verzamelden we in de schuur. Alles was gelukt en niemand was betrapt door de Adelaar.

Toen zaten we daar met zen allen in die schuur. Alaska, Takumi, Lara, de Kolonel en ik. We rapten een beetje en praatten wat. En daarna gingen we ons bezatten. We begonnen ons allemaal een beetje slecht te voelen door te veel alcohol te drinken dus bedacht Alaska een spelletje. Fijnste dag/ rotste dag. Iedereen moest over zijn fijnste dag vertellen en wie het beste verhaal had hoefde niet te drinken en daarna deden we hetzelfde voor rotste dag. De fijnste dag won de Kolonel met zijn verhaal dat zich in de toekomst afspeelt. Wat me wel opviel, is dat Alaska nogal een vreemde fijnste dag had. Namelijk een dag in de dierentuin met haar moeder. maar toen ze vertelde over haar rotste dag werd alles duidelijk. De dag nadien, nadat ze naar de dierentuin was geweest, was haar moeder met haar stoel omver gevallen. Alaska was naar haar toe gerend terwijl haar moeder aan het stuiptrekken was en het was geen moment in haar opgekomen om de 911 te bellen. Ze ging gewoon naast haar zitten en toen haar vader een uur later thuiskwam was het natuurlijk al te laat. Alaska voelt haar dus schuldig over wat er gebeurd is. Ik kan het me maar niet voorstellen. Een kleine Alaska die daar naast haar dode moeder zit, maar dit verhaal verklaart een hoop.