Het labyrint

Voor ik hier op Culver Creek kwam, dacht ik heel lang dat ik uit het labyrint kon ontsnappen door te doen alsof het niet bestond, door me ergens in dat labyrint te verstoppen en te doen alsof ik niet verdwaald was maar thuis. Dat bezorgde me alleen maar een eenzaam leven met als enig gezelschap de laatste woorden van mensen die al dood waren. Daarom kwam ik hierheen zodat ik op zoek kon naar mijn Groot Misschien, naar echte vrienden en een leven dat wat meer voorstelde. Dat leek me aardig te lukken totdat ik en de Kolonel het verknalden en ze ons door de vingers glipte. Ze had betere vrienden verdiend, vrienden die haar niet de dood in joegen. Toen zij er al die jaren geleden een puinhoop van maakte, een kleine Alaska verlamd van angst, klapte ze in elkaar tot het raadsel van zichzelf. Dat had mij nu ook kunnen gebeuren, maar ik zag waar het bij haar toe leidde. Daarom blijf ik geloven in het Grote Misschien ook al heb ik haar verloren, want ooit zal ik haar vergeten. Want dat wat is samengekomen zal ook uiteenvallen. Dat is nu eenmaal zo. Ik zal haar vergeten, maar zij zal me dat vergeven. Eerst dacht ik dat ze gewoon dood was. Dat ze gewoon niets meer was. Dat ze een lichaam was dat werd opgegeten door insecten. Maar nu geloof ik dat ze niet alleen maar botten en vlees was. De rest van haar, haar geest en haar gedachten die moeten ook ergens naartoe. Dat deel moet volgens mij ergens zijn, want het is niet te vernietigen. Als ze een einde aan haar leven heeft gemaakt, wou ik dat ik haar hoop had kunnen geven. Dat ze haar moeder vergeten was, dat ze haar moeder en haar vrienden en zichzelf teleurstelde zijn allemaal afschuwelijke dingen, maar ze geven je geen reden om je in jezelf op te sluiten en jezelf te vernietigen. Die dingen kun je overleven, daar kun je mee leren leven net zoals ik nu ga doen. De laatste woorden van Thomas Edison waren: “Het is heel mooi daarginds.” Ik weet niet waar het is, maar ik hoop voor Alaska en voor ons allemaal dat het er mooi is.