De dag erna

Als de Adelaar ons niet had gewekt hadden we ons waarschijnlijk overslapen. Hij zei dat we naar de sportzaal moesten komen. De Kolonel en ik dachten natuurlijk meteen dat we betrapt waren of dat hij het doorhad van de tussenrapporten. Het enige wat ik kon denken was: stuur me niet van school, ik heb haar nog maar net voor het eerst gezoend.  Nee er was iets veel erger gebeurd.


Alaska is overleden. Gisteren toen wij haar hielpen weg te komen heeft ze een ongeluk gehad. Het enige wat ik dacht was: het is allemaal mijn schuld, ik voel me niet goed, ik moet overgeven, het wordt niet vervolgd.


In het begin geloofde ik echt dat dit allemaal niet echt gebeurd was. Alaska leeft nog. Ze leeft. Dit is weer zo’n speciale Alaska stunt, maar langzaam aan drong het echt tot me door dat ze er niet meer is en dat ze er ook nooit meer zal zijn. Ik ken zoveel laatste woorden, maar de hare zal ik nooit weten en dat is allemaal mijn schuld.


Ze is dood. Ik ben iets belangrijks kwijt en ik kan niet zonder. Ik zal het voor de rest van mijn leven zonder moeten doen.
Het is zo oneerlijk! Verliefd zijn op iemand die misschien ook van jou had kunnen gaan houden, maar dat niet meer kan vanwege doodzijn. Het doet pijn en dat is geen eufemisme. Het doet echt pijn zoals een pak slaag.